Перайсці да зместу

Іван Уладзіміравіч Літвіновіч

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Літвіновіч.
Іван Літвіновіч
Агульная інфармацыя
Пол мужчынскі пол
Мянушка Vanya[2]
Спецыялізацыя скачкі на батуце
Нарадзіўся 26 чэрвеня 2001(2001-06-26)[1] (23 гады)
Грамадзянства
Альма-матар
Гады кар’еры 2017 — цяперашні час
Трэнер Вольга Анатольеўна Уласава
Рост 170 см
Вага 60 кг
Спартыўнае званне
Узнагароды і медалі
Летнія Алімпійскія гульні
Золата Токіа 2020 індывідуальны
Золата Парыж 2024 індывідуальны
Чэмпіянаты свету
Золата Токіа 2019 камандны
Срэбра Токіа 2019 індывідуальны
Золата Баку 2021 камандны
Чэмпіянаты Еўропы
Золата Сочы 2020 камандны
Дзяржаўныя і ведамасныя ўзнагароды
Ордэн Айчыны 2 ступені, Беларусь
Ордэн Айчыны 2 ступені, Беларусь
Ордэн Айчыны 3 ступені, Беларусь
Ордэн Айчыны 3 ступені, Беларусь
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Іва́н Уладзі́міравіч Літвіно́віч (нар. 26 чэрвеня 2001, Вілейка, Беларусь) — беларускі батутыст. Чэмпіён Еўропы (2020) і свету (2019, 2021), Алімпійскі чэмпіён 2020 года ад Беларусі і 2024 года як індывідуальны нейтральны спартсмен.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Пачаў займацца скачкамі на батуце з васьмігадовага ўзросту, да гэтага займаўся акрабатыкай па прыкладзе маці Таццяны Аляксандраўны — майстра спорту СССР па спартыўнай акрабатыцы. Выхаванец Вілейскай ДЮСШ, першы трэнер — Пётр Іванавіч Зайцаў[3].

Скончыў Вілейскую сярэднюю школу №1 і Вілейскі дзяржаўны каледж па спецыяльнасці «аўтаслесар». Навучаецца ў Беларускім дзяржаўным універсітэце фізічнай культуры[3].

Трэніруецца ў Рэспубліканскім цэнтры алімпійскай падрыхтоўкі па гімнастычных відах спорту пад кіраўніцтвам Вольгі Уласавай. Спартсмен-інструктар нацыянальнай каманды Рэспублікі Беларусь па скачках на батуце. Майстар спорту Рэспублікі Беларусь міжнароднага класа (2019).

Спартыўная кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]
На паштовай марцы 2021 года

На чэмпіянаце свету 2017 года ў Сафіі здабыў срэбны медаль у адной з узроставых груп і заняў другое месца ў катэгорыі 15–16 гадоў разам з Даніілам Валынцавым.

На чэмпіянаце Еўропы 2018 года ў Баку ўзяў залаты медаль у юніёрскім разрадзе і залаты медаль у камандным заліку. Выступаў на III Юнацкіх Алімпійскіх гульнях 2018, дзе заняў чацвёртае месца[3].

У 2019 годзе выйграў срэбны медаль у індывідуальным заліку і залаты медаль у камандных спаборніцтвах (разам з Уладзіславам Ганчаровым, Алегам Рабцавым і Аляксеем Дударавым) на Чэмпіянаце свету ў Токіа. У індывідуальных скачках на першым этапе Кубка свету 2020 ўзяў срэбны медаль, што дало яму алімпійскую ліцэнзію ў Токіа[4]. На чэмпіянаце Еўропы 2020 года ў Сочы ў індывідуальных спаборніцтвах заняў 22 месца, у камандным заліку здабыў залаты медаль (разам з У. Ганчаровым, А. Рабцавым і А. Дударавым)[5].

На XXXII летніх Алімпійскіх гульнях 2020 у Токіа ў індывідуальным заліку заваяваў залаты медаль[6], які стаў першым медалём Беларусі на гэтых спаборніцтвах.

На XXXIII летніх Алімпійскіх гульнях у Парыжы 2 жніўня 2024 года Іван Літвіновіч выступаў як індывідуальны нейтральны спартсмен, стаў першым у гісторыі скачкоў на батуце двухразовым алімпійскім чэмпіёнам.

Узнагароды і званні

[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны ордэнам Айчыны II ступені (2024)[7] і III ступені (2022)[8], Ганаровай граматай Міністэрства спорту і турызму Рэспублікі Беларусь (2020)[9]. У 2019 годзе стаў «Асобай года» паводле рэдакцыі «Рэгіянальнай газеты»[10].

Грамадзянская пазіцыя

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля шостых прэзідэнцкіх выбараў у Беларусі і жорсткага падаўлення пратэстаў 2020 года падпісаў адкрыты ліст у падтрымку Аляксандра Лукашэнкі. Пасля алімпійскай перамогі на пытанне аб палітычным крызісе ў Беларусі сказаў: «мяне гэта не датычыцца, мяне гэта не закранула», таксама пацвердзіў падпісанне пралукашэнкаўскага ліста і абгрунтаваў гэта тым, што «спорт па-за палітыкай, і я заўсёды гэтага прытрымліваўся»[11].

На Алімпійскіх гульнях 2024 года адмовіўся адказваць на пытанне аб папярэдняй падтрымцы Аляксандра Лукашэнкі[12].

Зноскі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Ivan Litvinovich // Olympedia — 2006. Праверана 12 жніўня 2021.
  2. ↑ Olympedia — 2006.
  3. ↑ а б в Владимир Зданович.. «Люблю скорость с детства — это моя стихия». Наш Спорт, № 02, февраль 2020. Праверана 31 ліпеня 2021.
  4. ↑ Студент и два выпускника БГУФК завоевали медали на КМ в Баку Архівавана 31 ліпеня 2021.. // БГУФК, 2020. (бел.)
  5. ↑ Белорусские батутисты выиграли четыре награды на ЧЕ в Сочи. // БелТА, 1 мая 2021. (руск.)
  6. ↑ Беларускі батутыст Іван Літвіновіч выйграў золата Алімпіяды ў Токіа Архівавана 31 ліпеня 2021.. // БелТА, 31 ліпеня 2021. (бел.)
  7. ↑ Ордэны, медалі і ганаровыя званні. Больш за 130 прадстаўнікоў розных сфер дзейнасці ўдастоены дзяржузнагарод . blr.belta.by (9 верасня 2024). Праверана 10 верасня 2024.
  8. ↑ Прадстаўнікі сферы спорту ўзнагароджаны ордэнамі і медалямі за дасягненне высокіх спартыўных вынікаў на летніх Алімпійскіх і Паралімпійскіх гульнях у Токіа // Афіцыйны інтэрнэт-партал Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, 14 студзеня 2022.
  9. ↑ Владимир Нестерович. В столице прошло чествование атлетов и тренеров. Иван Литвинович награждён Почётной грамотой Минспорта. // Шлях Перамогі, 9 января 2020. (руск.)
  10. ↑ У Беларусі — першы медаль на Алімпіядзе ў Токіа. Батутыст Іван Літвіновіч з Вілейкі заваяваў «золата» Архівавана 31 ліпеня 2021.
  11. ↑ «Я подписывал письмо, что спорт вне политики». Олимпийский чемпион из Белоруссии — о ситуации в стране (руск.). sport-express.ru (31 ліпеня 2021). Праверана 1-8-2021.
  12. ↑ AIN at the Paris Olympics: Individual neutral athletes Ivan Litvinovich & Viyaleta Bardzilouskaya win medals (англ.). BBC Sport (2 жніўня 2024). Праверана 4 жніўня 2024.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
commons: Іван Уладзіміравіч Літвіновіч на Вікісховішчы
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Іван_Уладзіміравіч_Літвіновіч&oldid=4837655"